در این مطلب از سایت علم سرا می خواهیم در مورد آموزش سازگاری به کودکان ناسازگار+جزئیات کامل و عکس صحبت کنیم.امیدواریم این مطلب مورد توجه شما عزیزان قرار گیرد و با دادن نظرات ما در بهبود کیفیت سایت یاری نمایید.سلامت نیوز:تجربه انتظار کشیدن، منتظر ماندن و صبوری کردن در هر حد و اندازه ای چندان رضایت بخش نیست ولی همه ما بارها و بارها در هر سنی آن را تجربه کرده ایم. به گزارش سلامت نیوز به نقل از همشهری ، اما بچه ها را چطور باید با مفهوم صبر آشنا کرد، از چه سنی می توان از آنها خواست برای پاسخ دادن به خواسته هایشان منتظر بمانند و آگاهی از این موضوع تا چه اندازه برای آنها مهم است.اگر کودکان به موقع با مفهوم صبر و انتظار آشنا نشوند یا در زمان هایی که نباید بیش از حد منتظر بمانند در آینده چه تأثیراتی خواهد داشت. در این خصوص با الهام ده یادگاری، متخصص روانشناسی کودک و نوجوان گفت وگو کرده ایم. آشنایی با صبر توجه داشته باشیم همه نیاز های کودکان از زمان تولد تا ۲سالگی که مرحله شیرخوارگی به حساب می آید باید بلافاصله بر آورده شود چون آنها تحمل درد و رنج را ندارند. به همین خاطر برای اینکه نسبت به اطرافشان حس اعتماد و اطمینان حاصل کنند باید تمام نیازهایشان بلافاصله برآورده شود؛ از نیاز به خوردن و خوابیدن گرفته تا توجه، مراقبت و…اما از ۲ تا ۳سالگی می توان وقفه کوتاهی در پاسخ به نیازهای کودک درنظر گرفت و اینجاست که می توان صبر کردن را به طور غیرمستقیم به کودک آموخت. از ۲ تا ۴سالگی هم می توان نیاز کودکان را با ۳ تا ۴دقیقه وقفه پاسخ داد. البته این زمان را به تدریج با بالا رفتن سن کودک می توان افزایش داد و همزمان با تقویت صبر در کودک باید سعی کنیم در موقعیت های متفاوت او رابا مفاهیمی مانند ناکامی و شکست نیز آشنا کنیم. برای این کار می توانیم با خواسته های کودک مخالفت کنیم؛ مثلا وقتی می خواهد چیزی برایش بخریم خواسته اش را برآورده نکنیم. در این زمان می توان با دادن توضیحی کوتاه برای کودک به او یاد داد که قرار نیست همیشه همه چیز مطابق میل او پیش برود. مزایای صبوری تجربه ناکامی های کوچکی مثل مخالفت با خواسته های کودک به او یاد می دهد که با صبوری کردن و تحمل داشتن آشنا شود و به تدریج با ورود به جمع هایی بزرگ تر از اعضای خانواده راحت تر با مخالفت های اطرافیان کنار بیاید یا مثلا با یاد گرفتن صبر بتواند نوبت را رعایت کند و به این ترتیب دوست داشتنی تر و اجتماعی تر شود. خودکنترلی کودکانی که با مفهوم صبوری آشنا شده اند نیز به تدریج بیشتر می شود و آنها بهتر می توانند در موقعیت های مختلفی که مطابق میلشان نیست خودشان را کنترل کنند؛ مثلا بچه های پرخاشگری که خیلی زود از کوره در می روند صبوری و همدلی کمتری دارند چون یاد گرفته اند برای رسیدن به خواسته های خود باید داد بزنند، پرخاشگری کنند و به زور چیزی را که می خواهند به دست بیاورند؛ درصورتی که کودکان صبور آموزش دیده اند برای رسیدن به خواسته هایشان باید صبر، تحمل و آرامش داشته باشند. کودکان صبور در محیط های آموزشی هم موفقیت بیشتری خواهند داشت. این کودکان با صبر و حوصله زیاد در مهدکودک یا مدرسه آموزش های لازم را می بینند. سازگاری به جای تحمل تاب آوری و صبوری به کودک می آموزد هر چیزی را می خواهد نمی تواند بلافاصله در اختیار خود داشته باشد. او باید احساس بدی و ناخوشایندی را هم تجربه کند. تجربه سختی و نارضایتی هم نیاز به صبوری دارد و به این معناست که بدون هیچ هیجان منفی ای می توان با شرایط نامناسب سازگار شد و با خوشحالی و هیجان مثبت پیش رفت. وقتی کودک یاد می گیرد به جای تحمل می تواند سازگاری را بیاموزد احساس بهتری هم خواهد داشت. تحمل همراه با تجربه هیجان منفی است؛ درصورتی که سازگاری با نوعی رضایت و هیجان مثبت همراه است که در نتیجه خود فرد هم کمتر آزار می بیند. می توان گفت صبرکردن یعنی ظرفیت و توانمندی رویارویی با موقعیت های دشوار و به عبارتی برخورداری از توانایی و توانمندی بازگشتن از یک شرایط دشوار و ترمیم و بازسازی خود. کودکان صبور در برابر تنش، اضطراب و استرس آرامش بیشتری خواهند داشت. تقویت سازگاری به طور کلی افراد بی صبری و کم تحملی را از محیط پیرامون خود می آموزند. کودکی که در سال های نخست تولد به اندازه کافی و به موقع توجه لازم را دریافت نکرده یا برعکس هر وقت هر چیزی خواسته فورا در اختیارش قرار گرفته در بزرگسالی هم نمی تواند صبور باشد و تحملش برای شرایط نامطلوب بسیار کم است. بنابراین هنگام قرار گرفتن در شرایط دشوار بیشتر آزار می بیند. پدر و مادری که در تمام مدتی که در صفی به انتظار ایستاده اند غر می زنند و شکایت می کنند یا هنگام قرار گرفتن در شرایط سخت اقتصادی، عاطفی و… بی تابی می کنند و زمین و زمان را مقصر می دانند نمی توانند به فرزندانشان صبوری بیاموزند؛ زیرا کودکان بیشتر تحت تأثیر رفتارهای ما قرار می گیرند تا آنچه به آنها می گوییم. بنابراین اگر می خواهیم کودکان صبوری داشته باشیم ابتدا خودمان باید از صبر و آرامش کافی برخوردار باشیم. بچه ها بین ۲ تا ۵سالگی صبوری را می آموزند و اگر پدر و مادر نتوانند برای آنها الگوی مناسبی در این زمینه باشند و به موقع و به اندازه کافی (یعنی نه کم و نه بیش از اندازه) به آنها توجه نداشته باشند بچه ها هم نمی توانند صبر و تحمل لازم را داشته باشند. یعنی تاب آوری و صبور بودن اکتسابی است و نمی توان گفت افراد، صبور یا عجول به دنیا می آیند. در واقع سبک فرزند پروری در میزان صبوری کودکان بسیار مؤثر خواهد بود و به عنوان تعدیل کننده برای خلق و خوی رفتارهای ناشی از تاب آوری است. آموزش صبر اگر بخواهیم به کودک حین بازی صبرکردن و تحمل داشتن را هم آموزش دهیم می توانیم او را کمی منتظر بگذاریم؛ به این صورت که اگر اسباب بازی خاصی می خواهد آن را بلافاصله در اختیارش قرار ندهیم. به این ترتیب کودک می تواند حس نداشتن را تجربه کند و همین احساس باعث می شود علاوه بر منتظر ماندن و آشنا شدن با این مفهوم، بعد از دریافت آن حس بهتری هم داشته باشد. بچه ها وقتی صبوری را آموزش ندیده اند اغلب غر می زنند یا گریه می کنند و می خواهند فورا به آنچه می خواهند برسند. رفتار خود والدین با یکدیگر در میزان برخورداری کودکان از صبر و تحمل بسیار مؤثر است. والدینی که وقتی در موقعیت های دشوار قرار می گیرند بی تابی می کنند و دائم غر می زنند نباید انتظار داشته باشند فرزندان شان به گونه ای دیگر عمل کنند. توجه داشته باشیم کودکی که غر می زند حتما خواسته ای دارد. اگر خواسته او منطقی و معقول باشد باید حتما به آن توجه شود؛ در غیراین صورت باید اهمیتی به درخواستش ندهیم زیرا او خیلی زود به این نتیجه می رسد که هر گاه چیزی بخواهد می تواند با جیغ و داد زدن یا غر غرکردن به نتیجه برسد. در واقع وقتی کودک با سبک فرزند پروری مقتدرانه بزرگ می شود رفتارهای او در خانه و بیرون از آن معقول تر خواهد بود و کارهایی نمی کند که والدین سر درگم و مستاصل شوند.